Sersem dedim kendi kendime bu kez girme iddiaya, hep kayıp ettin. Hele bu ekonomik krizde ne iddiası otur oturduğun yerde... Ancak ikna edemedim kendimi, müthiş bir gelecek umuduyla, hani Nazım'ın “Güzel günler göreceğiz çocuklar” dizesindeki nikbinlikle, iddiaya girdim.
Referandumda girdim, genel seçimlerde girdim kaybettim. Ne var ki, ’demokrasiye’ olan inancım bu seçimde 'sıra bende' dedim ben kazanacağım. Kazanacağım ne? Mükellef bir yemek; Kuş sütü, aslan sütü, ayran filan...
Yook yemek deyip geçmeyin; O restauranta ‘zafer’ kazanmış bir komutan edasıyla dimdik girmenin keyfi, iç cebinde geleceğe dair umut, attığın kahkahanın içtenliği daha ne olsun! İşte bunları yaşayamadım. Kaybettiğim seçim iddiaları gözlerimin önünden film şeridi gibi geçti; O süklüm püklüm hallerim, her seferinde Kılıçdaroğlu'na biraz daha kızdım, Muharrem İnce'ye öfkelendim.... Kılıçdaroğlu eleştiri cümlelerimi duysa beni ayaklarımdan tavana astırırdı herhalde.
Geldik bugüne: Rakibim o umut damarıma bastı, İstanbul seçimlerine iddiaya girdik. Ben İmamoğlu dedim, o Yıldırım. Seçim sabahı keyifle mesajımı çektim rakibime ;”Üzülme seçim bu, sandık demokrasisine inan, gelecek seçimde siz kazanırsınız” diye teselli cümlesi kurdum.
Bunu diyen sen misin tam on dört gündür hevesim kursağımda. Rakibim diyor ki; ”mazbatayı alın baş üstüne” diyor. Ben diyorum ki, olur mu? Sandıktan biz çıktık. Resmen çamura yatıyor. Çaresiz, bütün saflığımla gözüm akıllı telefonumda olur da müjdeli haber verilir diye. İşim gücüm İstanbul. Bana müstahak; Seçimmiş, demokrasiymiş, sandıkmış, iddiaymış... İşine gücüne baksana ‘sersem’.
Baharmış,sandıkmış, sayımmış... Bahar senin neyine be gafil diyorum kendime...Otur oturduğun yerde...