Ne yazmalı bilmiyorum ki her şey o kadar ‘normal’ seyrinde akıyor ki, ’anormal’ bir şey yok! Dolayısıyla her bir şeyin ‘normal’ olması yazacak bir şey bulmakta zorluyor. Yazmak,zor iş! Kafanın içinde binbir kaygı, korku; Ya yazdığım bir sözcüğü ‘eğip bükerek’ ordan bir ‘suç’ isnat edilirse! Her şey o kadar ‘normal’ ki yazdığım bir yazının kimsenin keyfini kaçırmasını istemem. Neme lazım hayat bütün ‘ucuzluğu’ ile akıyor. Her taş yerli yerinde her ağaç bulunduğu yerde çiçek açıyor. Hava bedava! Hani Orhan Veli’nin bir şiiri var ya: “Bedava yaşıyoruz, bedava;
 Hava bedava, bulut bedava;
 Dere tepe bedava;
 Yağmur çamur bedava;
 Otomobillerin dışı, 
Sinemaların kapısı,
 Camekanlar bedava;
 Peynir ekmek değil ama 
Acı su bedava; 
Kelle fiyatına hürriyet, 
Esirlik bedava; 
Bedava yaşıyoruz, bedava.” Hayat bu kadar ‘bedava’. Eee hayat bu kadar bedava olunca insan kalem oynatmakta zorlanıyor. Ne yazsam acaba? Hiç bir sorun yok(!) Her şey bir ‘plan’ dahilinde yürüyor. Kahvehanelere pek gitmem her gittiğimde de her seferinde şaşırırım. Bu aralar en ucuz(!) çay orada: 5 TL. Ve en ucuz zaman orada harcanıyor. Geçenlerde harcayacak biraz zamanım vardı, şu kahveye oturup biraz zaman harcayayım dedim, hem de ucuz çay içerim. Oturdum; Okey oynayan mı dersin,kağıt oynayan mı? Ağır aksak akan bir hayat ve o hayatın içinde harcanan ömürler. Düşünmekten ve çalışmaktan yorgun onca kafa, kol, bacak oturmuş kağıt sayıyor, okey bekliyor! Şair demiş ya bedava yaşıyoruz; Hava bedava, çay bedava değil 5 TL. Su paralı 0,5 litresi 5 TL. Zaman en ucuzu! Tek yapacağın bir masanın etrafına toplanıp,kafanı düşünmeye kapatıp ‘oyun’ oynamak! Arada bir ‘ya duydunuz mu Amasra’da maden ocağında grizu patlamış’, asıl şunu duydun mu şu markette yağ ucuzmuş”…. Hayat bir ‘oyun’ değil mi zaten. Her gün açılan perde ve herkes bir ‘planın’ parçası. Ve kader ağlarını örüyor! Bugünlerde yeni bir alışkanlık edindim. Haftada bir gün değişik mahallelerde bir kahveye gidiyorum. Bir köşeye çekilip birini bekler gibi yapıyorum. Okey bekleyen, kağıt oynayan insanların yüzlerine çaktırmadan bakıyorum; Neler yaşadı acaba,neler yaşıyor, nasıl bir şehir hayali var, nasıl bir ülke istiyor, nasıl çocukları var, nasıl bir hayat hayal ederdi... Nasıl bir hayat istedi, ne buldu kucağında! Her şey o kadar normal akıyor ki, ne yazsam acaba diye düşünüyorum. Sanki kafamın üzerinde bir kılıç sallanıyor, şunu yaz bunu yazma diye. Bugünlerde hiç keyfim yok! Mevsim geçişi diyorum, kış geliyor! Sadece bir sokak kedisi, pencereye konan bir kuş, yaprağını döken bir ağaç, ekmek bekleyen  bir köpek ve mevsimlerle şakalaşıyorum. Yazı yazmak içimden gelmiyor. İçimde bir sansürcü vardı,şimdi iki oldular. Her şey o kadar normal ki(!) En ucuz harcanan zaman, en ucuz içecek çay 5 TL. Şair diyor ya: ”Bedava yaşıyoruz bedava.” Bütün ‘değerlerimiz’ ucuzladı ve bazılarının bir dediği diğerini tutmuyor.