Konuşuyorum, konuşuyorum ha bire konuşuyorum. Gelecekten konuşuyorum: Bir bahçe var.İçindeki ağaçlar her bahar çiçek açar, çimenler yemyeşildir. İnsanların umutları gerçekleşmiş, mutlular diyorum. Hava, su, toprak herkese yetiyor. Her şey çok ‘normal’, olması gerektiği gibi. Ya, bugün! “Su normal şartlar altında 100 derecede kaynar,sıfırın altında donar” diye eski bir bilgiyi hatırlıyorum. Normal şartlar altında, normal! Açlığın, yoksulluğun olmadığı kişi başına düşen ‘mutluluğun’ tepe noktasına ulaştığı bir gelecekten konuşuyorum. Kişi başı huzur, kişi başı sağlık, kişi başı güzellik artacak diyorum. Uyanıyorum ki rüya! Kendi boğazıma sarılıyorum. Yeter artık görme böyle rüyalar, kendi ellerimle boğarım seni diyorum kendime! Ben ‘normal’ değilim! Normal değilsin sen diye bağırıyorum. Normal değilsin sen! İnsanın normali nedir? Doğadaki bütün canlıların ‘Normalini’ ‘Anormallaştıran’, kendi içindeki ‘normalin’ karmaşıklaştığı, insana ait bir ‘ayar’ var ise o ayarların bozulduğu bir hayatın içindeyiz! Normalimizi arıyoruz! Sahi, insanın normali nedir? Normal şartlar altında, insan olmak nasıl bir şey? Mesela çalıştığı iş? Mesela aldığı ücret! Mesela soluduğu hava? Mesela yediği yemek? Mesela içtiği su, bindiği araba, yaşadığı gün, güldüğü an, gördüğü güzellik,….. İnsanın normali ne? Su 100 derecede kaynar! İçine başka sıvılar karışmamışsa, başka maddeler katılmamışsa yüz derecede kaynamaya başlar, normali bu!İnsanın normali ne? İnsan her gün ‘mutlu’ olmalı! O gün yediği yemekle içtiği suyla, soluduğu havayla, yaptığı işle oynanmamışsa! Normal değiliz hiç birimiz. Öyle ki, her şeyimiz normal gibi davransak da değiliz. Hepimizin normali başka! Hikaye uzun, upuzun! Anlattıkça uzayacak uzadıkça anlatacak bir hikaye: Normal insan nasıl olmalı? Her şeyimiz “normal” gibi yaşıyoruz. Hal bu ki bizi yeni normallere alıştırarak ‘idare’ ediyorlar. Mutluluğumuz eksiliyor, havamız eksiliyor, suyumuz eksiliyor, sağlığımız eksiliyor, gülüşümüz eksiliyor…. Hiç bir eşya, hiç bir ‘şey’ normalimizi getirmiyor. Çok değiştik çok. Ne olacak bu halimiz, her şeyi tüketiyoruz! Bundan dolayı ‘idare’ ediliyoruz. Daha büyük evler,daha büyük arabalara, tek kişilik uçaklara, tel örgülerle çevrilmiş topraklara,yeni gezegenlere sahip olmak için birbirimizin havasını, suyunu, ülkesini karıştırıyoruz. Normalimiz çok değişti çok! Kimimiz için açlık normalken, kimimizin tokluğu sınırsız! Artık normal değiliz. Kimimiz yedikçe acıkıyor, kimimiz açlığa alışıyor. Çok değiştik, suyumuz 100 derecede kaynamıyor artık. İçimize savaşlar, doyumsuzluk, nefret, güvensizlik, eşitsizlik, adaletsizlik karıştı normal değiliz. Yoksa hiç normal olmadık mı? Bazen, kendimi anlamıyorum, benim normalim ne? Normal şartlar altında su, yüz derecede ‘kaynar’! Ya İnsan?