Uzak kalmayı,uzak durmayı, uzaklaşmayı da öğreniyor insan. Öğrenemezsen, öğretiyorlar!Hem de öyle bir öğretiyorlar ki!Eğer, yakın olmanın yan yana durmanın faydasını bilmiyorsanız...? Neyse bugün konumuz U-ZAK-LAŞ-MAK.Uzaklaşmanın bir okulu yok, öğreniyorsun. Bütün kitaplar yakınlıktan dem vururken, bir de bakıyorsun ki uzaklaşmışsın. Hayat işte! Daha dün yakındık nasıl olur böyle?Oluyor, uzaklaşıyorsun. Şöyle bir düşünün, ömürlerimiz birbirlerimizden “uzaklaşmakla” geçiyor. Bir de bakmışsınız ki, herkes birbirinden ne kadar uzakta. Bütün hayat hikayelerinin içinde “uzaklaşmanın” gölgesi var.Fiziksel olarak yakın, ruhsal olarak uzak. Birbirlerini tanıdıkça, birbirlerinden uzaklaşıyor insanlar. Sokaklarda,caddelerde, evlerde “yalnızlar ordusu” dolaşıyor.Birbirine bakan iki insan “yüzü” arasında yüzlerce “kilometre”. Yanyana ama farklı zaman diliminde yaşayan insanlar. Biri geçmişte biri gelecekte, birinin kafasının içinde şimdinin kaygıları birinin kafasının içinde geçmişin sorguları biri elleriyle örerken geleceği diğeri ayakları ile yıkıyor. Yıkmakla kalmıyor,üzerinde tepiniyor.Nasıl da uzaklaşıyoruz birbirimizden. Bütün asgari müşterekler “tuzbuz”. Bütün “değerlerimiz” işgal altında, bütün “limanlarımızda” “dönülmez akşamın ufku”.Bir araya geliyorsun; Konuşuyorsun,gülüyorsun, eğleniyorsun, dinliyorsun ve kaçınılmaz son: Uzaklaşıyorsun. Koşarak uzaklaşıyor insanlar birbirlerinden. Korkarak hapsediyorlar birbirlerine karşı birbirlerini. Herkes kendi içindeki bir küçük odada kilitlTuhaf bir korku,anlaşılmaz bir yalnızlık, tarif edilmez bir saklanma, kaçınılmaz bir uzaklaşma, inadına bir çözümsüzlük.Bütün bağları koparan bir uzaklaşma yaşıyorlar insanlar. Ve bazıları bu uzaklaşmayı bilerek isteyerek planlı bir şekilde “taammüden” yapıyor. Taammüden yapıyorlar; İnsanlar bir araya gelip birbirlerine güvenmesinler, sevmesinler, dayanışma içinde olmasınlar, umutlanmasınlar diye.İleriki bir zamanda bir tarihçi sosyolog şöyle bir not düşebilir kitabının önsözüne:Öyle bir zamandan geçiyorlardı ki, insanlar birbirlerinden hızla uzaklaşıyorlardı. Öyle ki en yakın olduklarını sananlar en uzaktı birbirlerine.Not: Sevgili okur dip dibe yaşayalım demiyorum, çok uzaklaşmayalım birbirimizden diyorum. Kendimizi birbirimizden korurken, ”değerlerimizi” aşındırdılar. Kararında mesafe, kararında yakınlık kararında dayanışma. Çok uzaklaşmayalım birbirimizden yolumuzu kaybederiz.