Eskiden, çok eskiden gazeteciliğin ‘hammaddesi’ haberlerin satır satır kumpaslara dizilip sayfa oluşturulmaya çalışıldığı zamanlarda üzerime bulaşan mürekkep ve onun kokusunun vermiş olduğu heyecandayım.
Hayat ‘köşe kapmacaymış’ meğer,tutamayanlardanım.Yeniden;akıp giden zamanın ‘çorbasına’ bir kaç kelime benimde katkım olsun,bir kaç umut, bir kaç heyecan, yazmalardayım.
Ne zaman yazı yazsam, pasajların, kuytu zemin katlarına kurulmuş gazete matbaaları gelir aklıma. Matbaa işçileri, gazete dağıtan çocuklar, günışığına hasret gerçekler...Entertipin potasında fokurdayan kurşundan dökülen yazı satırları ve iflah olmayan iyimserliklerimiz.
Ranta teslim olmuş kentlerde, mülteci gibi yaşarken ‘yeni mültecilerin sığınağı oldu şehrimiz. Yeni ‘mecra’ açmaya çalışanların ‘yorgun’ arayışındayız şimdi.
Ve işte yeniden MERHABA
Turgut Bozgeyik yeğenim. Bu yazı yazılıncaya kadar, kimseyi kandırmamış, arkadan vurmamış, arkadaş ‘satmamış’tır. Bundan sonra da mümkün değil yapmaz. Çünkü, onun yolculuğuna tanığım. Olur ya bir kavgaya tutuşursunuz, yanıbaşınızda onu ‘yumruk sallarken’ görürsünüz.Yani kefilim ona. Çocukluğu entertiple baskı makinası arasında geçti. Fırından yeni çıkan ekmek kokusu kadar sever, baskıdan yeni çıkan gazete kokusunu. Onun için ‘inatla’ inançla sürdürdü gazeteciliği. Babasından teslim aldığı bir ‘bayrak’ gazetecilik.
Gazikent 27 haber sitesinin kaptan köşkünde o var. Biz de yanındayız, ona yoldaşlık edeceğiz. Sizden bir isteğimiz var; destekleyin bizi, haberleri okuyun, haber verin, paylaşın, yazın. Bu ‘karartılmış’ günlerin arasından iflah olmaz iyimserliğimizle: ‘motorları maviliklere sürelim’. Mavilik: Biraz umut, biraz sevinç, biraz iyimserlik, biraz hayal, biraz hayat...hepsi bu.
