Yukarıdaki dize bir Yunan şaire ait, Kavafis’in. Dün bir telefon geldi. Ben bu şiiri düşündüm.
Beni niye aradı bilmiyorum! Bir kere karşılaştık, oturduk hepsi on beş dakika sohbet ettik. Telefonlarımızı aldık verdik, o kadar. Heyecanlıydı, hayat doluydu, umutluydu.
Dün aradı; Yıkık, dökük, mutsuz, umutsuz...harabe. Kimseye güvenim kalmadı diyor. İnancım bitme noktasında, sevgim yok. O kadar çok nefret doluyum ki, en başta kendimden, ’çekip gideceğim’ demez mi! Nereye?
Ve işte ‘çoraklaştırılan’ bir insan yüreği daha dedim, kendime.
Ne yazık ki, insanlarımızı kuşatmış bir yalnızlık hakim toplumda, tek başına hissettiriliyor. Sorunları karşısında elinden bir şey gelmiyor. ”Güvendiği dağlara kar yağmış, her koyun kendi bacağından asılmış, gemisini kurtaran kaptanlar çoğalmış, bana dokunmayan yılan bin yaşasıncılar” her yerde. Huzur, güven, dostluk, samimiyet, sevgi, kardeşlik gibi kavramların içi boşaltılmış. Çoraklaştırılmış duygu iklimine, ekonomik sorunlar, gelecek kaygısı da eklenince bunalım, buhran kaçınılmaz durumda.
Bir ‘çıkış’ arıyor insanlar. Her şey DOLAR’a mı endekslendirildi bu ülkede. İnsani duyguları besleyen her şey azaltıldı, çoraklaştırıldı mı? Sonra mı yükseldi, Dolar.
Yeniden bir inşaa süreci başlamalı,nasıl? Bu seçim bir fırsat olmalı. Bütün ilişkileri kazanca endekslenmiş bu toplum düzenini değiştirecek bir rüzgara ihtiyaç var. Kırılan dökülen yaralarımızı yapıştıracak bir ilaca ihtiyacımız var.
Farklı düşünceleri bir arada tutacak bir huzura ihtiyacımız var.
Kırgınız, kızgınız, yorgunuz, dizlerimizde derman kalmamış. Bir umuda ihtiyacımız var. Hadi gayret son bir kez birbirimizin yaralarını sarmaya; Düzelmeye, iyileşmeye, gülmeye, güvene ihtiyacımız var.
Yeniden anlamalıyız birbirimizi, yeniden dinlemeliyiz, yeniden güvenmeliyiz. Yeniden doldurmalıyız içini sevginin, dostluğun, kardeşliğin.
Hadi bu seçim fırsat olsun, şans olsun.
“Yeni bir Ülke bulamazsın” diye seslenir, şiirinde Kavafis.
Yeni bir ülke bulamayız. Yeni bir ülke bulamayız.
