Sessizce kalktım,gözlerimle hadi eyvallah der gibi baktım!
-Dur gitme,her şeyi anlatacağım!
Aslında ben olduğumdan çok farklıyım.
-Nasıl yani?
-Çok farklıyım!
Durdum,boğazıma kadar doluyum sus, biraz da beni dinle bir daha gelmeyeceğim dedim:
-Ya hu anlatma, yap yapacaksan,uygula, değişsin şu çürümüş ‘yapı’,neren farklı, neyin farklı!
Laf’a karnımız tok!
Ziya Paşa beyitinde şöyle diyor:
Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz/ Şahsın görünür rütbe-i aklı eserinde."
Açıklaması şu şekilde:”İnsanın aynası iştir, lafa bakılmaz. Bir kişinin aklının seviyesi yaptığı işte görünür."
Yani şu an’a kadar görünen,farksızmışsın hem de o kadar ki çok farksızsın, çok çok farksızsızmışsın diğerlerinden hatta daha kötü; İyi değilsin,bilgili değilsin ‘cahilsin’, bir de ‘büyük’ laflar etmeye kalkıyorsun!
Değilsin,her şey değilsin! Her şeyi düşündüğünü düşünüyorsun, düşünemezsin! Her şeyi yapacağını düşünüyorsun,yapamazsın!
“Bir çuval inciri berber edeceksin”.
Eee farklı neyin var, neren farklı?
Ne yapacaksın? Yap yapacaksan ne bekliyorsun…
Sonra sana derler ki:
“Hiçmiş! Kocaman bir hiç!”
Sonra,bana sesleniyorsun: Dur, gitme sana ihtiyacım var!
-Bana ihtiyacın yok senin, kendi yalnızlığını kapatacak ‘kalabalığa’ ihtiyacın var.
Benim aklımı beğenmiyorsun, sesimi duymuyorsun, saygısızsın, sevmiyorsun, güvenmiyorsun!
Konuşmamı şöyle sürdürdüm:
Türkiye’nin en büyük sorunlarından birisi Aile içi şiddet!
Ve şiddet sadece kaba kuvvetle yapılmıyor.
Sevgisizlik, saygısızlık, güvensizlik de bir şiddet biçimidir.
Aile içi; Barış, adalet, vicdan, huzur, sevgi, saygı eksikse, Aile içi ilişkiler bozuksa toplumsal düzen de bozuktur!
Peki Aile nedir?
Aile: Anne, Baba, Kardeşler, Yeğenler, Kuzenler, Amca, Dayı, Hala, Teyze… Dernekler, meslek örgütleri, birlikler, siyasi partiler,… Ve bunların uzantıları… Ve tabi ki biz ‘büyük’ insanlık hepimiz büyük bir aileyiz.
Hal böyle iken sen ne yapıyorsun. Kendi aklını farklı göstermeye çalışarak ‘büyük’ bir anlam yüklemeye çalışıyorsun kendi kendine.
Oysa ki farksızsın, hepimizden birisin, hepimiz gibisin!
Yani, kendini olduğundan farklı gösterme, farksızsın!
Ya hep beraber yürüyeceğiz bu yolu ya da tek başına! Karar senin, hiç çekemem senin ‘takıntılarını’ sırtımı döner giderim. Kalırsın bir başına, kalırım bir başıma!
Yapayalnız kalırız!
Bütün söyleyeceklerim bu kadar deyip,sırtımı dönüp gittim.
Aslında bu çaresizliğimizdi, kendimize büyük anlamlar yüklüyorduk. Sonrası hiç! Mesele ise çok basitti bir araya gelemiyorduk! Birbirimizi anlamıyorduk! Konuşmaktan anlamaya fırsat kalmıyordu.
Dışarı çıktım, gökyüzüne baktım. Bütün kara bulutlara rağmen, Gökyüzü umut vadediyordu. Yürüdüm tek başıma.
