2024 biterken, toplum olarak garip bir alışkanlık edindik: Konforlu bir umursamazlık. Gazeteciler tweet attığı için tutuklanıyor, çocuk cinayetleri artıyor, mülteci sorunu kapımızda büyüyor, yeni anayasa tartışmaları gündemi sarıyor. Ama biz ne yapıyoruz? “Boşverin gitsin,” diyoruz.
Her akşam haberlerde bir felaket daha duyuyoruz, sonra hemen televizyonu kapatıp sevdiğimiz dizilere dönüyoruz. Sosyal medyada gördüğümüz dehşet verici olaylara “vay be” deyip, birkaç dakika sonra kahvemizi yudumlamaya devam ediyoruz. Kendi küçük dünyamızda konforlu bir balon yaratıp, büyük sorunların bizi ilgilendirmediğine kendimizi inandırıyoruz.
Belki bu bir hayatta kalma stratejisi. “Zaten elimden bir şey gelmiyor” diyerek vicdanımızı susturuyoruz. Belki de bizi sarsacak kadar büyük bir değişim umudumuz kalmadığı için, mevcut düzenle uzlaşmayı seçiyoruz. Sonuç? Gündem ağırlaştıkça, biz daha da uzaklaşıyoruz.
Ama unutmayın, sorunları yok saymak onları çözmüyor. O balonun içinde ne kadar rahat hissederseniz hissedin, dışarıdaki gerçeklik er ya da geç sizi bulacak. Konformizme alışmak kısa vadede huzur verse de, uzun vadede bizi vicdansız, sessiz ve çaresiz bir toplum haline getiriyor.
Ama ne diyelim? Belki de haklısınız: Boşverin gitsin.
