Kaybetmek ise o kadar kolay ki, bir de bakmışsın ki yıllar geçmiş arayıp sormamışsın, kırılmışsın, küsmüşsün... Hayat çelik gibi sertleştirmiş duyguları.
Oysa ne emekler verilmiştir o dostluk için ne zamanlar ayrılmıştır, ne kadehler tokuşmuştur can cana, ne kahkahalar atılmıştır.
O dostluğun temeli atılıp inşa edilirken, dökülen harcın kumu bir yerden çimentosu başka bir yerden gelmiştir. Su yoktur tankerlerle su taşınmıştır, harcı karmak için! Para yoktur, demir tüccarından borca demir alınmıştır temel sağlam olsun diye!
Bunca emek varken, bir şey olmuştur ve hayat savurmuştur, uzaklaştırmıştır birbirinizden.
Hayatı ‘böyle’ yapan bizleriz. Bir zamanlar yan yana yürürken dünyayı değiştireceğimiz dostlarımızla görüşmez oluruz, aramaz oluruz.
Ve dünya değişmez, biz değişiriz; Umut azalır, dostluklar biter, yalnızlaşırız, kahkaha azalır, küskünleşiriz.
Nerdeyse her gün duyduğumuz felaket haberlerini dinleriz de kendi “felaketimizi” kendi ellerimizle hazırladığımızın farkına varmayız.
Kendimden biliyorum bir zamanlar şöyleydim: Bir sorunun üstüne üstüne giderdim. Gömleğimin yenini katlar gibi katlardım yüreğimi, bakışımı! Üstüne üstüne yürürdüm sorunun... Bir bakışın bir sözün.... üstüne üstüne gitmek hayatın çözmesine fırsat vermeden kendim çözmeliyim derdim! Sonra “akıllandım”, durgunlaştım, yoruldum, zamana bıraktım, kırıldım, küstüm.
Oysa “kararı” bulunabilir!
Uzun zamandır görüşmüyorduk, hasta olduğunu duyunca dün aradım. Önce cevap vermedi, bir süre sonra kendisi aradı. Uyuyordum dedi. Nasılsın, iyi geliyor sesin dedim. İyiyim dedi. İyi olacaksın sen güçlüsün yenersin bu illeti dedim. Yeneceğim dedi.
Hayat hepimizi bir yerlere savuruyor, başka yollara! Oysa bütün yolları birleştiren bir yer var. O yere varmadan binbir emekle kurulan bütün değerleri korumak için eşit adil bir “düzen” kurmak hepimizin asli sorumluluğu. Hem ikili ilişkilerimizin hem de Toplumsal ilişkilerimiz için bu düzen kurulmalı. Zor değil, zorlaştıran bizleriz. Burnumuzdan aldırmadığımız kıllarımız ve “işbirlikçi” yanlarımız çok zaman kaybettiriyor bizlere.
Dostluklar kolay inşa edilmiyor. Yıkmak ise çok kolay. Yanlış bir söz, kaçamak bir bakış “koca dostluğu” bir ‘sel’ gibi deviriyor. Dostluklar kolay kurulmuyor, arayın dostunuzu.
Diyelim ki bir masa da oturuyoruz, kadehlerimiz can cana onun kahkahası bütün sohbetlerin dikkatini çeker, ”Abi ya biraz yavaş gül” derdim. Teklifsiz güler, gülüşleri paldır küldür dalar sohbetin arasına.
Dostum, sevgili dostum yine güleceksin iyi bak kendine. Önümüzdeki günlerde bir çok şeyin değiştiğini görüp, biz öngörmüştük diyeceğiz, ”Paldır küldür” atacaksın kahkahanı, kadehleri can cana birbirine vurarak kıracağız.
Bütün kötü gidişatı, dostluklarımızı çoğaltarak değiştireceğiz.
SİZİN DÜŞÜNCELERİNİZ?
