Bir varmış, bir yokmuş. İstanbulda ev sahipleri kiraları iki üç katına çıkarınca, kiracıların bir kısmı evlerinden çıkmışlar, yeni kiracılar bulmuşlar. Evden çıkmamak için istenilen kiraya razı olanlar oturmaya devam etmişler. Ancak kirayı ödeme güçleri olmadıkları için, hiç kira ödememeye başlamışlar.
Bu defa evsahipleri ağlamaya başlamışlar. Önce düşük de olsa kiramızı alıyorduk, ancak şimdi kira yüksek ama hiç para alamıyoruz diye eski kiracıları arar olmuşlar. Kısaca evsahipleri, dimyata pirince giderken, evdeki bulgurdan olmuşlar.
Güya halkımız müslüman. Hiç Allah korkusu olmayana böyle kiracı lazım ve sonunda aradıkları kiracıları bulmuşlar. Kazan yuvarlanmış, kapağını bulmuş. Aslında iyi formül, kiracılar Türkiye'nin her yerinde kira ödememeye başlasalar bu iş çözülür. Ev sahipleri ya kiraları makul fiyata çekerler, ya da hiç kira alamazlar.
Mahkemeye başvurmaktan başka yol bulamazlar. Kucak dolusu avukatlık parası verirler. Mahkemede üç yılda biter, kiracı üç yıl beleş oturur, mahkeme sonunda evsahibi mahkemeyi kaybeder, masrafı sineye çeker, yüzde 25 zamma razı olur, kuzu gibi olur. Bu formüle ne dersiniz?
