Mesafe tahmin usüllerini bilmek ve uygulamak, savaş ve çatışma anında hayat kurtarır. Askerlik yapan herkes bunu bilir. Parmak atlatma usülü, bölme usülü. Bilinen mesafeyi bilinmeyen mesafeye kaydırma usülü namlu sesi ve ağzı alevi usülü. diye devam eder. Çatışma sahası ölüm ile yaşamın aralandığı kapıdır. Her an sürprizlere ve acı gelişmelere gebedir.
Ağır mermi ve patlama sesleri hiç bitmeyen zırhlı araç ve bağrışma sesleri panik ve heyacan ve adrenalin yüklü dakilkalar peşi sıra gelir. Savaş muhabiri dikkatle herşeyi kaydeder ya da foto filme deklanşöre ardı arkası kesilmeksizin binlerce kez poz alarak basar.
Toz duman anın içinde çelik gibi sinirler gereklidir. Günlerce olduğun noktadan yargılamayabilirsin. Gözlerin karsnlıkda görmeye, kulakların en ufacık bir tıkırtıyaı duymak zorundadır. Çatışma anında insan hakları düşünülmez. Esir düşmek, yaralanmak, hatta ölmek bile gerçek anın kırılmasıdır. Yaşanalıcak olanlarda; açlık, susuzluk hatta havanın durumuna göre üşümek metruk bir binanın tekrar bombalandığı anda çökmesi durumunda altında kalmak, hep bunlar risk unsurlarıdır.
En iyi savaş mubabiri her şartta hayatta kalabilmeyi başarmış olandır. Hızlı koşmak, hızlı hareket etmek, dalgın olmamak 48 ve üstü saatlere uykusuzca dayanabilmek esastır. Günlerce, haftalarca hatta aylarca sıcak yatak ve banyo yüzü göremeyebilirsin. Halbuki günlük yaşantımızda bunlar olmaz ise olmazımızdır. Ev alırken ev kiralarken banyo ve mutfak her zaman bizler için önemli tercihtir.
Savaş sahasında ise "O" noktasında iken tüm bunlar en lüksler gibi gelir insana... Mermilerin sustuğu, ateşin kesildiği o hat zamanlarında sevdiklerin sevdiğin ne var ise aklına gelir...
Değerini anlmadığın bir çok şeyin farkına varırsın... Ekipmanın ile uğraşır onları kontrol eder ve bakımını yaparsın... Hayat zordur ancak savaşın içinden gelen adam artık pişmiştir. Şehir hayatı ve yaşam ona çok basit gelmeye başlar... Anlamlar, kavramlar değişir yüzünde o savaş muhabirinin...
Hayatın kırılma noktasına gelip döndüğü için herşey o hayat düzeninde sade ve basittir çünkü... Yıllar önce en acımasız savaşı Afrika'da husiler ve tutsilerin savaşında çatışmasında görmüştüm. Nice foto karesi benden dir... Hiç unutamadığım sahne ise, bir rehinenin Husilerce pala ile gözlerini çıkarmışlardı. Saniyelikti rehine acılar içinde bağırıyor, kıvranıyordu. Sağ gözü göz yuvasından çıkmış, sağ yanağından aşağı sarkıyordu.
10 adımlık mesafe de önümde idiler... Dehşete düşülecek anları yaşıyordum. Soğukkanlılığımı muhafaza edip bol bol foto aldım rehineyi kurtarma gibi durumum yoktu, olamazdı...
BM askerleri devreye girmişti rehineyi acilen ilk yardım mangasına sevk ettiler. Husi militanları palaları sallaya sallaya uzaklaşıyorlardı... Kan ve barutun kokusu insanın genzini yakar. Çok keskin ve en leş kokudur...
Sonraki hal ve ruhiyen ise çok çabuk değişir... Akşam olmak üzere iken şunu düşünürsün "Bir gün daha hayattayım burada"...
İşte o an kendini yeniden keşfettiğin andır!... Gelecek yazı dizimde ajanların dünyasında gazeteci olmak ile 3.'ncü bölümü yazacağım sizlere...
Şimdilik esen kalın sevgili okurlarım.
