Pencereden dışarı bakıyordum, gri bulutlar gökyüzünü sarmıştı. Kuşlar uçuyordu. Bahçedeki ağaçların yaprakları dallarından dökülüyorlardı, dökülmeyenler ise sıranın kendilerine geleceğinin ‘bilinciyle’ renk değiştirerek dökülmeye hazırlanıyorlardı.
Kış geliyordu. Kış sessizce ve birdenbire gelirdi! Kış sadece mevsim değişikliği ile değil, kendini,’hayat tarzı’ ile de dayatır.
İşte bu gelen kışın dayatmacı, baskıcı etkisine hazır olunmalıydı;
Hafiflenmeli, yenilenmeli, çoğalmalı.
Kendime dedim ki: Hadi bakalım ‘miskin’,kalk ve bir ateş yak!Bak bakalım içine; Kırık dökük ne varsa biriktirdiğin, ne varsa iş’e yaramaz, ne varsa küllenmiş, ne varsa yaralı,… ateşe at!
Bir adım geri çekil ve seyret;Külden alev nasıl çıkar,Alev küle nasıl dönüşür!
Bu benim her Kasımda ritüelimdir. Biraz sevinç biraz hüzün çokça umutla harlarım ateşimi!
Bu benim Kasım ritüelimdir; Biten yıl,geride bırakılan yılların hüznü ile geleceğe taşınmaması gereken ne varsa ateşe atar yakarım. Bir adım geri çekilir küle dönüşen alevlerin gökyüzüne uçuşuna takılırım.
Bu benim Kasım ritüelimdir; Artık, insanların söylediklerinden daha çok söylemediklerini anlamaya çalışıyorum. Bağırdıklarından daha çok, sustuklarını duymaya kulak veriyorum.
Yürürken düşünüyorum daha çok, ağzımın kenarında nöbetçi bir gülümseme ile bakıyorum olana bitene. Dilimin ucunda hep söylenmeye hazır bir türkü bekletiyorum.
Dalından düşen bir yaprağın sesine kulak kabartıyorum, ağaca tırmanan bir kedinin çevikliğine şaşırırken, bir kuşun uçuşuna özeniyorum.
İnsan anatomisine kafa yorar oldum; Düşünmenin sınırlarında dolaşıyor, en ufak bir kalp çarpıntısına kulak kabartıyorum. Dizlerdeki dermanın gücünü araştırıyor, sindirim sisteminin hareketini test ediyorum, insan neleri sindirebilir, neleri hatırlar, neleri unutur, Sinir sistemini sınıyorum; Nelere öfke duymak gerekir,nelere gülüp geçmek!
Bu benim Kasım ritüelimdir; Sonbaharı uğurlayıp Kışa girerken kendi ateşimde ısıtırım umutlarımı! Kendi alevimde yanar,kendi umutlarımdan doğarım!
Herkes kendi penceresinden bakar ‘dışarıya’. Her pencere bir bahçeye bakmaz, dışarıyı gördüğümüzü sandığımız pencereyle daha çok içimizi görürüz .
Bu benim Kasım ritüelimdir: Penceremden ‘içime’ bakarım!
Sonbahar bitiyor, Kış geldi! Unutmayın her Kış mutlaka biter. Bahar gelir. Unutmayın Bahar var, bahar gelir,
Hiç şenlik ateşi yaktınız mı? Önce şu küçük ateşlerimizi yakalım, onu hep birlikte yakacağız.
Kış gelir! Ama Bahar da gelir.
