“Vay be,yazık olmuş” diyoruz.
-Gençmiş daha!
-Şu talihsizliğe bak?
-Kötü kader!?
Geçmiş olsun, başın sağ olsun, sabırlar dilerim, acil şifalar dilerim...v.s
Nasıl olmuş, niçin olmuş, neden olmuş.... Düşünmeye fırsat olmadan devam ediyoruz. Taa ki, yeni bir olay olduğunda.
Diyelim ki, deprem oldu. Aynı bildik tepki: ”Vay be yazık olmuş, tü tü Allah beterinden saklasın”,
“Neyse ki bizim başımıza gelmedi!”
Yine koyuluyoruz gündelik koşturmacaya; İş, iş bulma derdi, borç ödeme, eve ekmek götürme derdi, ev taksiti, daha iyi bir araba, arsa, arazi, bağ, bostan, han, hamam...
Bir kaza, bir hastalık, bir ‘bir şey’ daha: ”Tüh yazık olmuş”, ”Takdir-i ilahi” sonra aynı tanıdık telaş...
Yıkıntıların arasından bir çocuk kurtulur, çölde bir çiçek açar... Aynı bildik tepki; ”Mucize bu, Allah'ım çok şükür... Ölenler unutulur. ”Neyse çocuklar kurtuldu” şükürleri.
Oysa çocukların büyüdükçe; geçmeyen sızıları, iyileşmeyen yaraları olacak. Kurtulanların bütün yıkıntıların yükü ile yalnızlığı başlayacak.
O bildiğimiz telaşa dönülür; Kendini kurtaracak bir kariyer, bütün hataların başkasına atıldığı bir suç, daha fazlaya sahip olma telaşı,....
Hayatları, ’parmağımızın ucundan’ izliyoruz: ”Tüh yazık olmuş”, ”Geçmiş olsun”.
Ekranı kaydırıyorsun unutuyorsun.B aşka bir sayfa açılıyor; Alışverişte ‘çılgın kasım, büyük ucuzluk, süper indirim, efsane günler’... Sayfaya giriyorsun, bir kaç eşya bakıyorsun unutuyorsun.
Birisi yemek yerken fotoğraf koymuş, ”Afiyet olsun”
Birisi manzaranın önüne kendini koymuş,
“İyi tatiller”,
Birisi profil resmini değiştirmiş,
“Karizmasın maşallah”,
......
Birisi yemiş birisi içmiş birisi hani bana hani bana demiş....
Bir mucize arıyoruz!
Asıl mucize dur diyebilmek bu hıza, bir araya gelebilmek, gözlerinin içine bakabilmek, dokunabilmek, konuşabilmek,...
Asıl mucize yanıbaşımızda: Yan yan gelerek çoğala biliriz, kendimizden başlayarak değiştirebiliriz...
Değiştirebiliriz.
